Η Μυρτώ Πισπίνη περνάει δύσκολες ώρες, καθώς ο μοναχογιός της, Χρήστος, “έχασε” τη ζωή του, πριν από 11 μήνες, σε ηλικία 27 ετών.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή “Αλήθειες με την Ζήνα” η ηθοποιός που έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στη σειρά “Καλημέρα Ζωή”, ως Μαριάννα Θεοχάρη, δεν θέλησε να αποκαλύψει τον τρόπο που έχασε τον γιο της, καθώς ήταν πολύ τραγικός.
Όπως υπογράμμισε «πριν από περίπου 11 μήνες έχασα το μοναχοπαίδι μου, τον γιο μου, 27 ετών. Τον Χρήστο. Τον έχασα με έναν πολύ τραγικό τρόπο που δε θα ήθελα να πω. Ακόμη μέσα μου υπάρχει η λέξη αδιανόητο. Ένας γονιός που χάνει το παιδί του. Αυτός που ξέρω όμως είναι… από τις πρώτες ημέρες για να μην σου πω ώρες, εγώ σαν κουτάβι ένιωθα την ανάγκη αν υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που έχουν το ίδιο βίωμα δυστυχώς, να πάω να χωθώ. Ένιωθα την ανάγκη και την σιγουριά ότι μόνο αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να σε καταλάβουν, να μην σε κρίνουν, να μην σε συμβουλέψουν να αντέχουν αυτά τα συναισθήματα και να μπορείς να μοιραστείς. Εγώ είχα τρομερή ανάγκη να μοιραστώ από την πρώτη στιγμή. Έκαναν μια έρευνα λοιπόν σε όλη την Ελλάδα. Ήμουν διατεθειμένη να μετακομίσω σε άλλη πόλη αν υπήρχε ομάδα πενθούντων γονέων… Δεν υπάρχει πουθενά».
Και συμπληρώνει «για να καταλάβεις πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη μου, πάρα πολλές φορές μέσα στον πόνο μου, έκλεινα τα μάτια μου και οραματιζόμουν άγνωστους ανθρώπους που θα βρεθούμε κάποτε και θα είμαστε αγκαλιά και αυτό μου έδειχνε στιγμιαία ανακούφιση. Κάποια στιγμή με κάποιος τρόμο είπα θα δημιουργηθεί μια ομάδα. Απευθύνθηκα στον Δήμαρχο Κηφισιάς που παίζανε με το γιο μου ερασιτεχνικό θέατρο. Κατευθείαν μου είπε είμαστε εδώ για να συμβεί αυτό και αρχίσαμε να το φτιάχνουμε. Έτσι μαζευτήκαμε 6 μαμάδες. Και μια μαμά από τη Τζουμέρκα».
Όσον αφορά το πως βιώνει το πένθος της «το πένθος θα το περάσει κανείς μόνος του. Για να μην χάσει όμως το νου του, πρέπει να υπάρχει αγάπη και κατανόηση από το περιβάλλον του. Ακόμη αιμορραγώ. Νιώθω ότι πρέπει να ζήσω χωρίς ένα κομμάτι της ύπαρξής μου. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να το αποδεχτείς ότι αξίζει τον κόπο να ζεις».