Μια 23χρονη Λαρισαία σπάει τα στερεότυπα και αποδεικνύει ότι τα βαριά μηχανήματα δεν είναι μόνο για άντρες. Η Αρετή Μιχάκη, μια από τις ελάχιστες γυναίκες χειρίστριες εκσκαφέα στην Ελλάδα, μοιράζεται την ιστορία της στην Αθανασία Παύλου και το onlarissa.gr και εμπνέει όλους μας.
«Έρχονται την ώρα που εργάζομαι και μου δίνουν συγχαρητήρια, μου λένε ότι με θαυμάζουν και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα».
Σε μια πόλη όπου τα έργα κατασκευής είναι συνηθισμένο θέαμα, μια εικόνα ξεχωρίζει: Μια νεαρή γυναίκα στα χειριστήρια ενός εκσκαφέα. Η Αρετή Μιχάκη, μόλις 23 ετών, έχει καταφέρει να κάνει αυτό που πολλοί θεωρούν «ανδρικό» επάγγελμα.
Η Αρετή, που μεγάλωσε σε μια οικογένεια με παράδοση στα επαγγελματικά οχήματα, ανακάλυψε την αγάπη της για τα μηχανήματα από μικρή ηλικία. Αφού δοκίμασε τον αθλητισμό και την προπονητική, αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα της και να γίνει οδηγός. Σύντομα, όμως, κατάλαβε ότι ήθελε κάτι πιο προκλητικό.
Η απόφαση να γίνει χειρίστρια εκσκαφέα δεν ήταν εύκολη. Σε έναν τομέα που κυριαρχούν οι άνδρες, η Αρετή αντιμετώπισε αρκετές προκλήσεις. Ωστόσο, με σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα, κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό των συναδέλφων της και να αποδείξει ότι είναι εξίσου ικανή με τους άντρες.
«Δουλεύω ήδη 3 χρόνια ως οδηγός, έχοντας ξεκινήσει αρχικά από φορτηγά. Οδηγός είναι ο πατέρας μου και έτσι ξεκίνησα για το μεροκάματο. Είδα στην πορεία ότι μου αρέσει πολύ.
Ασχολούμουν με τον αθλητισμό και μάλιστα έκανα πρωταθλητισμό στην ποδηλασία, αλλά είναι δύσκολο στην Ελλάδα να το κάνεις αυτό αν δεν εργάζεσαι, διότι δεν μπορείς να βιοποριστείς από τον πρωταθλητισμό σε τέτοια αθλήματα.
Έπειτα επέλεξα να δοκιμάσω την προπονητική. Ξεκίνησα, λοιπόν, σε ένα ΙΕΚ, αλλά είδα ότι δεν μου ταιριάζει πολύ.
Ψάχνοντας, λοιπόν, τι θα κάνω, μου πρότεινε ο πατέρας μου να δοκιμάσω το επάγγελμά του. Είμαστε 3 αδερφές, αλλά εγώ είμαι λίγο το «αντράκι» της παρέας, λίγο πιο δυναμική, οπότε μου έκανε αυτή την πρόταση ο μπαμπάς μου και είπα να το δοκιμάσω.
Δεν το μετανιώνω στιγμή, γιατί το αγάπησα αμέσως και ξέρω πια ότι αυτό είναι το επάγγελμά μου. Δουλεύω στα χωματουργικά και μου αρέσει πολύ. Ούτε εγώ πίστευα ότι θα το αγαπήσω και θα μπορέσω να το εξελίξω. Σίγουρα έχω πολλά να μάθω από τους συναδέλφους μου ακόμα, μαθαίνω όμως γρήγορα.
Ο μπαμπάς μου είναι υπερήφανος για μένα. Ούτε εκείνος το περίμενε όταν μου το πρότεινε ότι θα έμενα στη δουλειά και θα μου άρεσε τόσο πολύ».
Η ιστορία της Αρετής είναι μια έμπνευση για όλους όσους ονειρεύονται να ακολουθήσουν ένα μη συμβατικό επάγγελμα. Δείχνει ότι με πάθος και προσπάθεια, μπορούμε να ξεπεράσουμε τα στερεότυπα και να πετύχουμε τους στόχους μας.
«Με σέβονται όλοι οι συνάδελφοί μου. Σίγουρα στην αρχή φάνηκε σε κάποιους περίεργο και ορισμένοι με κοίταξαν κάπως υποτιμητικά. Όταν, όμως, είδαν στην πορεία ότι τα καταφέρνω, άλλαξαν γνώμη και μου έχουν εμπιστοσύνη. Κανείς δεν με πρόσβαλλε ποτέ και κανείς δεν με έκανε να νιώσω άσχημα. Όλοι κάνουμε τη δουλειά μας».
«Η μυϊκή δύναμη χρειάζεται για να αλλάξεις για παράδειγμα ένα ανταλλακτικό, ή για να βάλεις βενζίνη, εκεί έχω τους συναδέλφους μου που με βοηθούν αν χρειαστεί. Εκεί ίσως αισθάνομαι λίγο μειονεκτικά αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη έτσι κι αλλιώς».
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα
Ο πιο χαριτωμένος βοηθός: Η γυναίκα οδηγός ΚΤΕΛ που δεν αποχωρίζεται τον σκυλάκο της στην βάρδια