Όλοι έχουμε αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια και τις παρελάσεις και πιθανότατα σαν παιδιά να μην είμασταν και από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές, αλλά το συναίσθημα της μητέρας είναι μοναδικό.
Σε όλες τις μαμάδες που δάκρυσαν από συγκίνηση στην παρέλαση
Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ήμουν στο δημοτικό, εκτελούσα χρέη… παραστάτη στην παρέλαση του σχολείου μου για την 25η Μαρτίου.
Καθώς η επιλογή είχε γίνει μέσω κλήρωσης, τόσο εγώ όσο και η μητέρα μου δεν είχαμε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Και, για να είμαι ειλικρινής, η οικογένειά μου δεν άνηκε στους ένθερμους υποστηρικτές των παρελάσεων.
Τα δάκρυα της μαμάς μου την ημέρα της παρέλασης
Παρ’ όλα αυτά, μια εικόνα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου ήταν τα δάκρυα της μαμάς μου την ημέρα της παρέλασης.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι το συγκινητικό είχε η όλη υπόθεση μέχρι που έγινα και εγώ μαμά και… έκανα αυτά που κορόιδευα.
Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου σοκαρίστηκα από τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό μου.
Το άσπρο πουκαμισάκι του γιου μου, η σοβαρότητά του καθώς βάδιζε με καμάρι δίπλα στους συμμαθητές του και το αχνό χαμόγελο που μου έσκασε όταν με εντόπισε στο πλήθος, με έκαναν να κλαίω από συγκίνηση.
Το ίδιο θα συμβεί και στην σημερινή παρέλαση
Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα συμβεί και στην σημερινή παρέλαση.
Υπάρχει κάτι το μαγικό όταν βλέπεις το παιδάκι σου να σου χαμογελάει από μακριά, καθώς φέρει εις πέρας την «αποστολή» του – είτε μιλάμε για παρέλαση είτε για κάποια σχολική γιορτή.
Η καρδιά σου σφίγγεται στιγμιαία και αρχίζει να πεταρίζει. Νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι σου σαν να ανυπομονείς για κάτι και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από το σπλάχνο σου.
Είσαι περήφανη, καμαρώνεις και δεν σε νοιάζει αν σε πούνε γραφική. Δεν πειράζει, αυτή η στιγμή αξίζει κάθε καζούρα και πείραγμα.
Κάποτε ο γιος μου ήταν ένα μικρό ανυπεράσπιστο μωράκι που κούρνιαζε στην αγκαλιά μου και με κοίταζε με τα μεγάλα του μάτια σαν να μου έλεγε «μαμά, μην με αφήσεις ποτέ!» Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε και ξαφνικά, έχω ένα… αντράκι που στέκεται μπροστά μου αυτόνομο, με τα δικά του θέλω και όνειρα.
Πόσο γρήγορα περνάνε αυτά τα χρόνια! Πόσα πράγματα έχει πετύχει αυτό το παιδί! Δεν είναι ούτε σημαιοφόρος, ούτε παραστάτης, ούτε ταμπελοφόρος – μιας και δεν είναι και το πρώτο μπόι!
Θα βρίσκεται στις τελευταίες σειρές και θα το χαρεί με την ψυχή του και αυτό εμένα με συγκινεί βαθιά.
Γιατί πίσω από αυτή τη χαλαρή και αισιόδοξη στάση ζωής που δείχνει να έχει, κρύβονται από πίσω οι κόποι, οι στερήσεις και οι συμβιβασμοί που έχουμε κάνει με τον πατέρα του για να τα φέρουμε όλα βόλτα. Και δεν είμαστε μόνοι…
Κάθε παιδάκι που θα παρελάσει , έχει πίσω του γονείς που παλεύουν σκληρά κάθε μέρα και όταν το σκέφτομαι αυτό με κατακλύζουν δάκρυα χαράς, συμπόνιας και αισιοδοξίας.
Γιατί αυτά τα πλάσματα είναι το μέλλον μας και θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Γι’ αυτό μαμάδες, αύριο ας πάρουμε δέκα πακέτα χαρτομάντιλα, ας φορέσουμε την αδιάβροχη μάσκαρα και ας σταθούμε στην ακρούλα για να καμαρώσουμε τα παιδάκια μας.
Κι ας μας κοροϊδεύουν μερικοί και μερικές. Δεν πειράζει. Θα έρθει κάποτε και η σειρά τους…
Η κατάθεση ψυχής από την μητέρα δόθηκε στο mama365
