Η ιστορία πίσω από τη σπουδαία επιτυχία του τραγουδιστή Γιάννη Πουλόπουλου “Αγαλμα” είναι μεγάλη… και αποφάσισε να μας την αποκαλύψει ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος και το Άγαλμα
Άγαλμα – Γιάννης Πουλόπουλος: Η ιστορία του τραγουδιούΠολλοί είπαν -και είχαν δίκιο- ότι μια συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μόνο επιτυχίες θα μπορούσε να «γεννήσει». Ειδικά αν στη μουσική του ενός και τους στίχους του άλλου, προσθέσουμε και μια φωνή σαν αυτή του Πουλόπουλου. Μια φωνή που έκανε επιτυχίες πολλά τραγούδια και μετέτρεψε σε «ύμνο» ένα εξ αυτών: Το Άγαλμα. Ένα από τα 12 κομμάτια του δίσκου με την ονομασία «Δρόμος», ο οποίος κυκλοφόρησε το 1969. Ήταν ο δίσκος που βοήθησε τον Πουλόπουλο να καθιερωθεί για τα καλά και ενώ ο κόσμος αγάπησε όλα τα τραγούδια εκείνου του δίσκου, ξεχώρισε ένα.
Το Άγαλμα έμεινε στην ιστορία και είναι ένα από τα πιο διαχρονικά ελληνικά τραγούδια, πράγμα που σημαίνει ότι «γεννάει» και διάφορους αστικούς μύθους. Πολλοί είναι αυτοί, για παράδειγμα, που προσπαθούσαν επειδή χρόνια να καταλάβουν σε ποιο άγαλμα αναφερόταν. Πολλοί ήταν αυτοί που υπέθεσαν ότι το νόημα ήταν αλληγορικό αλλά κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για το ποιο ήταν αυτό το κρυφό νόημα. Ποια πόλη ήταν αυτή που κρυβόταν πίσω από το Άγαλμα; Ποιο πρόσωπο; Σε πιο έργο τέχνης αναφερόταν ο στιχουργός και αποθέωνε με την ερμηνεία του ο τραγουδιστής.
Παύλος Σιδηρόπουλος
«Μου πες θα φύγω»: Η ιστορία πίσω από το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου
Ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή: Η ιστορία του αγαπημένου τραγουδιού
Ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή: Η ιστορία του αγαπημένου τραγουδιού
Άγαλμα: Η αποκάλυψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Ένας από αυτούς που προσπάθησαν να δώσουν την απάντηση, ήταν ο Χρήστος Χωμενίδης. Και για να έχει ένα επιπλέον επιχείρημα, ο γνωστός συγγραφέας αποφάσισε να «πατήσει» πάνω στα λόγια του ανθρώπου που έγραψε τους στίχους. Υιοθέτησε, δηλαδή, την εκδοχή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αποκαλύπτοντας πριν λίγα χρόνια, μέσω Facebook, μια συνομιλία τους. Συνομιλία η οποία είχε να κάνει με το Άγαλμα, το τραγούδι που «έφτιαξε» τον Γιάννη Πουλόπουλο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Χωμενίδη και τα όσα είπε του είπε ο Παπαδόπουλος, το Άγαλμα δεν ήταν φυσικά κάποιο άγαλμα αλλά μια… γυναίκα του δρόμου. Μια ιερόδουλη, αφού έτσι τις αποκαλούσαν τότε. Και είναι μια εξήγηση που δίνει νέο νόημα στο τραγούδι, στους στίχους του, στη μελωδία του. Το κάνει ακόμη πιο ανθρώπινο, πιο συγκινητικό, πιο «δυνατό». Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί ο διάλογος του Χωμενίδη με τον Παπαδόπουλο, όπως τον δημοσίευσε ο πρώτος στο Facebook…
«- Εσύ δεν μου ‘χες πει, Λευτέρη, στην ταβέρνα που τρώγαμε πρόπερσι απέναντι από την Ακρόπολη, ότι αγάλματα έλεγαν τις πόρνες του πεζοδρομίου;
– Ε βέβαια! Έτσι τις λέγαμε!
– Άρα το «Άγαλμα» του τραγουδιού σου είναι μια τέτοια κοπέλα.
– Τα τραγούδια και τα βιβλία και τα έργα τέχνης, όπως καλά ξέρεις, τα ερμηνεύει αυθεντικά ο κάθε αποδέκτης τους. Ωστόσο ναι! Η εκδοχή του «αγάλματος» – πόρνης με γοητεύει εμένα περισσότερο από όλες. Σίγουρα απείρως περισσότερο από την εκδοχή ενός μαρμάρου το οποίο δήθεν ζωντανεύει…».
Το Άγαλμα – Γιάννης Πουλόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας – Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Χθες μεσάνυχτα και κάτι
κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεϊτσα
που σε γνώρισα
κάποιο άγαλμα που μ’ είδε
με θυμήθηκε
και τον πόνο μου
να ακούσει δεν αρνήθηκε
κάποιο άγαλμα που μ’ είδε
με θυμήθηκε
και τον πόνο μου
να ακούσει δεν αρνήθηκε
Και του μίλησα για σένα
και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν
και όλο κλαίγανε
του ‘πα για το φέρσιμό σου
και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη
τα μεγάλα σου
του ‘πα για το φέρσιμό σου
και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη
τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου
κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι
τα χαράματα
με το άγαλμα ως το δρόμο
προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια
και χωρίσαμε
με το άγαλμα ως το δρόμο
προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια
και χωρίσαμε
