Ατελείωτη θλίψη έχει σκορπίσει σε ολόκληρη τη χώρα η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη, τραγικός απολογισμός της οποίας είναι 57 νεκροί. Ο επί 40 χρόνια σταθμάρχης Βόλου, Γιώργος Αποστολέρης, ο οποίος βγήκε στη σύνταξη παραχώρησε μία συνέντευξη στην «Καθημερινή» και εξέφρασε τη θλίψη και τον θυμό του. Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε θυμάται να εργάζεται τους τελευταίους επτά μήνες χωρίς ρεπό γιατί δεν υπήρχε αντικαταστάτης.
«Θα επέτρεπαν σε κάποιον εργαζόμενο στον πύργο ελέγχου αεροδρομίου να εργάζεται ασταμάτητα χωρίς μια μέρα ξεκούρασης; Κάθε μέρα του κάθε μήνα πήγαινα στον σταθμό στις 3 το πρωί και έφευγα στις 2.30 το μεσημέρι. Αντεξα γιατί αγαπούσα αυτή τη δουλειά, αλλά ποιος μπορεί να κάνει το ίδιο χωρίς να έχει μια μέρα να βλέπει τα παιδιά του;». Ανατριχιάζεις και μόνο στη σκέψη: Ποιο μπορεί να ήταν το κόστος τόσης κόπωσης;
Ο έμπειρος σιδηροδρομικός είχε μείνει και χθες εντελώς άυπνος. Συνάδελφοι του είχαν τηλεφωνήσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης με τα τραγικά νέα από τη Λάρισα. Ηξεραν ότι θα ήθελε να ξέρει.
Το δυστύχημα συνέβη δίπλα στο «σπίτι» του, σε ράγες που γνώριζε απέξω κι ανακατωτά. Ο Αποστολέρης ήταν ο τελευταίος σταθμάρχης Βόλου. Με την αποχώρησή του ο ιστορικός σταθμός έμεινε χωρίς μόνιμο προσωπικό, για πρώτη φορά στα 138 χρόνια λειτουργίας του. Οι εναπομείναντες υπάλληλοι μεταφέρθηκαν στη Λάρισα για να καλυφθούν ανάγκες λόγω των έργων στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
«Ο σταθμάρχης δεν είναι ένα απλό επάγγελμα. Δεν δίνει απλώς ένα σινιάλο και φεύγει», λέει στην «Κ». «Σχολάει μόνο όταν το τρένο φτάσει στον τερματικό σταθμό. Εχει τεράστια ευθύνη, γι’ αυτό είναι ο άρχων του σταθμού, κανείς δεν είναι από πάνω του. Ο σταθμάρχης, όμως, είναι κι αυτός άνθρωπος όπως εσείς», συμπληρώνει. «Οπως κι εσείς μπορεί να κάνετε ένα λάθος, έτσι κι αυτός. Αλλα λάθη μπορεί να έχουν την πολυτέλεια να αντιστραφούν και άλλα, δυστυχώς, όχι. Αν συνέβη αυτό στην προκειμένη περίπτωση, είναι κάτι τραγικό. Δεν θέλω να βάλω βάμμα ιωδίου πάνω στην πληγή, αλλά κανείς δεν θέλει να έχει 40 και πλέον νεκρούς στη συνείδησή του από μια λάθος επιλογή».
Οπως λέει, και στον ίδιο έχει συμβεί να αφαιρεθεί τη λάθος στιγμή, να σηκώσει το τηλέφωνο και να απασχοληθεί με ένα υπηρεσιακό πρόβλημα. «Ομως ήταν λάθη που αντιστράφηκαν. Το χθεσινό δεν αντιστράφηκε γιατί υπάρχει πίεση προς το σύστημα. Εμείς οι σιδηροδρομικοί γνωρίζουμε πώς έγινε, το θέμα, όμως, είναι ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί εάν η πολιτεία είχε σταθεί κυρία απέναντι στον σιδηρόδρομο. Γιατί δεν φταίει μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας. Δεν είναι δυνατόν μόνο από έναν υπάλληλο να κρίνεται η ασφαλής κυκλοφορία των τρένων. Κάθεσαι σε ηλεκτρική καρέκλα. Δεν ξέρεις αν όταν σχολάσεις θα πας σπίτι σου ή στον εισαγγελέα ή στη φυλακή». Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν θα μπορούσε ένα τέτοιο δυστύχημα να συμβεί στην Ελβετία ή στη Γερμανία, ακριβώς γιατί έχουν εγκαταστήσει συστήματα τηλεδιοίκησης. «Και στο εξωτερικό βλέπεις δεκάδες τρένα να περνούν από κάθε σταθμό, στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόλις 5 Intercity μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης όλο το 24ωρο».
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν μετατέθηκε στον Βόλο, βρήκε στον σταθμό εποπτικό πίνακα της κυκλοφορίας των τρένων τον οποίο είχαν εγκαταστήσει οι Γερμανοί το ’41 (εκτίθεται στο Σιδηροδρομικό Μουσείο της πόλης). «Σήμερα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Ξέρουμε πότε ο ντελιβεράς είναι στα 200 μέτρα από το σπίτι μας, αλλά όχι πού βρίσκονται τα τρένα».
Σύμφωνα με το Γιώργο Αποστολέρη, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να βρεθούν δίπλα στο τρένο. «Τώρα είναι εναντίον. Δεν υποστήριξαν τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Και δεν μιλάω πολιτικά, μιλάω υπηρεσιακά. Δεν υπάρχει προσωπικό, δεν υπάρχει υποστήριξη. Μετρήστε πόσοι εργάτες γραμμής υπήρχαν το ’90 και πόσοι το ’20. Πόσοι μηχανοδηγοί, πόσοι σταθμάρχες. Δεν σημαίνει ότι επειδή ήρθε το κομπιούτερ θα αντικαταστήσουμε τις θέσεις εργασίας, γιατί… δεν ήρθε το κομπιούτερ!».
Ο κ. Αποστολέρης θρηνεί για τους εννέα συναδέλφους του που χάθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών. «Για μένα ήταν συγγενείς, οικογένεια. Οι άνθρωποι που τους σηματοδοτείς και τους εύχεσαι χρόνια πολλά, τους ρωτάς τι κάνει το παιδί σου, τους λες καλή ξεκούραση. Το δέσιμο είναι ιδιαίτερο μεταξύ μας. Ούτε μπορώ να δεχθώ αβρόχοις ποσί τον θάνατο τόσων επιβατών. Η 1η Μαρτίου δεν σηματοδοτεί την άνοιξη, αλλά μια εθνική τραγωδία».