Ο Γιώργος Ζαχαρίας ήταν ο καπετάνιος του υπερπολυτελούς γιοτ του Αριστοτέλη Ωνάση. Γνώριζε τα πάντα για τον Έλληνα κροίσο και αναφέρει σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής του.
Ο Αλέξανδρος Ωνάσης ήταν φίλος του Γιώργου Ζαχαρία. Ο Γιώργος έμαθε στον Αλέξανδρο να κολυμπά και να οδηγεί κρις κραφτ. Μερικές από αυτές, ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, για τον οποίο επεσήμανε «Να ξεκινήσω με τον Τσόρτσιλ. Πολύ περίεργος άνθρωπος και, λόγω του πάχους του, κοιμόταν τις περισσότερες φορές στην καρέκλα που έτρωγε. Έπινε μπουκάλια ουίσκι!»
«Σε κάθε ταξίδι που πηγαίναμε φόρτωνε (σ.σ.: ο Ωνάσης) στο αμπάρι τυλιγμένους πάνω από 200 πίνακες ζωγραφικής! Και όταν αποβιβαζόμασταν, τους ξεφορτώναμε. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το έκανε αυτό. Από την άλλη, δεν θα ξεχάσω την Γκρέτα Γκάρμπο.
Ηταν πλέον μεγάλης ηλικίας, αλλά υπέροχη γυναίκα και πανέμορφη. Θυμάμαι ένα περιστατικό που την αφορούσε και αποδεικνύει πόσο ξεχωριστή ήταν: Βρισκόμασταν αραγμένοι ανοιχτά της Χαλκίδας. Η Γκάρμπο ήταν στο κατάστρωμα, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι.
Ένα από εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια ένας βαρκάρης της περιοχής φώναξε προς το πλοίο και τη χαιρέτησε. Εκείνη ανταπέδωσε και είπε στο πλήρωμα να του δώσουν ένα μπουκάλι ουίσκι. Το πρωί, ξημερώματα, ακούσαμε φωνές.
Ο βαρκάρης είχε πιει όλο το μπουκάλι και είχε μεθύσει, με συνέπεια να πέσει στη θάλασσα και να πνιγεί. Όταν το έμαθε η Γκάρμπο άρχισε να κλαίει, γιατί πίστευε ότι ήταν υπεύθυνη για το τραγικό συμβάν».
«Μακράν η πιο καλόψυχη ήταν η Τίνα Λιβανού! Δεν θα ξεχάσω ότι σε κάθε ταξίδι που κάναμε η Τίνα έτρωγε με το προσωπικό της θαλαμηγού και πάντα μας ρωτούσε αν μας έλειπε κάτι. Ψυχούλα! Η Κάλλας ήταν πιο σκληρή και πιο ντίβα. Είχε πάντα θέμα με το πλήρωμα.
Ωστόσο, από τη Μαρία ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η φωνή της. Θυμάμαι ότι στη θαλαμηγό, μπροστά στην πρύμνη, ο Αρίστος είχε βάλει ένα πιάνο, για να κάνει εκείνη πρόβες. Κάθε βράδυ ήταν τέτοια η έκταση της φωνής της, που έφτανε έως το τελευταίο δωμάτιο και ακουγόταν σαν να ήταν δίπλα σου.
Είχε, μάλιστα, και δύο σκυλάκια, τα οποία δεν αποχωριζόταν ποτέ. Οταν τραγουδούσε η Μαρία, τα σκυλιά ούρλιαζαν, σαν να τραγουδούσαν ντουέτο!».
«Ήταν την περίοδο που της είχε αναγγείλει ο Αριστοτέλης Ωνάσης ότι χωρίζουν. Ήμασταν με το κρις κραφτ. Αν και πάντα μου μιλούσε, εκείνη την ημέρα ήταν αμίλητη. Γυρίζει κάποια στιγμή προς το μέρος μου, με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και μου λέει: “Γιωργάκη, δεν θα μείνω άλλο εδώ”. Έπειτα από δύο μέρες χώρισαν».
«Ήταν η χειρότερη. Όχι μόνο δεν έδινε σημασία σε εμάς, αλλά ούτε στον ίδιο τον Ωνάση. Πολύ κακός άνθρωπος για το πλήρωμα, ψυχρή γυναίκα. Θυμάμαι στον γάμο του Αρίστου στον Σκορπιό ούτε ένα ζεστό χαμόγελο. Σαν να μην παντρευόταν».
«Όταν εγώ θα πήγαινα φαντάρος, με έπιασε ο Αρίστος και μου είπε: “Πόσα χρήματα στέλνεις, ρε Γιωργάκη, στους γονείς σου στα Βίλια;”. Του απάντησα 60 δραχμές την εβδομάδα. Με αγκάλιασε και μου είπε: “Τα δύο χρόνια που θα είσαι φαντάρος θα τους τα στέλνω εγώ για να μην τους λείψει τίποτα”.
«Έτσι και έγινε. Οι γονείς μου ζούσαν από τα χρήματα που τους έστελνε εκείνος. Από την άλλη, δεν θα ξεχάσω και ακόμα ένα περιστατικό: κάθε φορά που δέναμε στη Γλυφάδα το μάθαιναν τα φτωχαδάκια και έκαναν ουρά για να τους δίνει φιλοδώρημα. Ο Ωνάσης έδινε χρήματα με μάτσα σε όλους!
Κάποια φορά στην ουρά ήταν μια γυναίκα που κρατούσε ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά της. Οταν έφτασε η σειρά της, ο Αρίστος έβγαλε να της δώσει χρήματα. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια τον σταμάτησε και του είπε: “Κύριε Ωνάση, το παιδί μου θα πεθάνει.
Δεν θέλω χρήματα, πρέπει να το στείλω στην Αγγλία για να χειρουργηθεί”. Την επόμενη μέρα ο Ωνάσης έστειλε όλη την οικογένεια στην Αγγλία, το παιδί χειρουργήθηκε και τα πλήρωσε όλα εκείνος».