Μετά από δέκα μήνες ακροαματικής διαδικασίας συνεχίζεται σήμερα (09.01.2023) η δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας με τον ίδιο να απολογείται, καθισμένος σε καρέκλα, στην κατάμεστη αίθουσα για τα αδικήματα του βιασμού και της απόπειρας βιασμού σε βάρος τριών γυναικών συναδέλφων του.
Πρόεδρος:
Έφτασε η ώρα να απολογηθείτε. Δεν έχετε μιλήσει εσείς ως τώρα. Θα σας ακούσουμε με προσοχή. Αν δεν αισθανθείτε καλά οποιαδήποτε στιγμή, να μας το πείτε.
Όπως καταλαβαίνετε είναι παρά πολύ δύσκολο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρεθώ σε αυτήν τη θέση στα 60 μου χρόνια. Άδικα. Με λένε Πέτρο Φιλιππίδη και ό,τι έχει μείνει από αυτό. Γεννήθηκα το 1962, αλλά η μητέρα μου με έγραψε το 1963 για να κερδίσω χρόνια. Θα μιλήσω για τη ζωή μου. Αν σε κάποιους φαίνεται αστεία δεν με πειράζει. Θα μιλήσω από την καρδιά μου. Μιλώντας για το ήθος και τον χαρακτήρα μου δεν ξέρω αν μιλώ για μένα. Έχω κατηγορηθεί για πράγματα που πάντα σιχαινόμουν. Δεν είμαι καλός στον λόγο, πάντα είχα ένα κείμενο, έναν ρόλο.
Πρόεδρος:
Είχατε πάντα ένα κείμενο. Εδώ είναι η πραγματική ζωή.
Δεν περίμενα να είναι τόσο δύσκολο. Η ζωή μου καταστράφηκε. Ο ίδιος καταστράφηκα. Η προσωπική μου ζωή. Η οικογενειακή μου ζωή. Οικονομικά είμαι κατεστραμμένος. Εξαιτίας της δικής μου καταστροφής καταστράφηκαν και οι γύρω μου. Όσο σκεφτόμουν τη ζωή μου μέσα στη φυλακή, σκεφτόμουν ότι μεγάλωσα με γυναίκες. Γεννήθηκα στη Σοφοκλέους. Εκείνη την εποχή ήταν η περιοχή με τα μπουρδ@λ@. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε αυτές τις γυναίκες. Έπαιζα εκεί με τους φίλους μου. Τους μιλούσαμε. Είχα πάντα μια βαθιά εκτίμηση, αγάπη και θαυμασμό γι’ αυτές. Όχι μόνο γι’ αυτές. Για όλες τις γυναίκες.
Θα σας πω ένα περιστατικό για να καταλάβετε τι είναι για μένα το θέατρο. Πιθανόν να καταλάβετε κάποια πράγματα για μένα. Έχουν μιλήσει άνθρωποι για μένα που δεν με ξέρουν. Με είπαν “μ@λ@κ@”, με είπαν βιαστή. Δεν είμαι βιαστής. Δεν έχω λόγο να είμαι.
Με είπαν “ελεεινό” και “τρισάθλιο”. Τη θυμάμαι την κυρία αυτή. Ούτε που την είχα δει άλλη φορά στη ζωή μου. Είπε αυτή η κυρία… σε αυτήν τη δίκη ο αέρας είναι λαλίστατος. Όλα έχουν ακουστεί στον αέρα! Δεν ειπώθηκε ποτέ ένα όνομα! Είπε, λοιπόν, ότι κυκλοφορούσε στον χώρο ότι είμαι ελεεινός και τρισάθλιος. Δεν θέλω να περάσω ούτε απ’ έξω από το θέατρο! Τελείωσα με αυτό το χώρο! Δε με πειράζει. Με πειράζει που με λένε βιαστή! Η κα. Δροσάκη ήρθε και είπε ότι ξέρει και γι’ άλλον βιασμό! Αλλά όταν απειλήθηκε με μήνυση το πήρε πίσω. Τα αυτιά μας, όμως, το άκουσαν!».
Μια καθηγήτριά μου στο σχολείο είχε διακρίνει το ταλέντο μου. Ήμουν ένα παιδί χαρούμενο, προσφιλές, έκανα αστεία με τις παρέες μου. Η καθηγήτρια αυτή, πριν από μερικές ημέρες, μου έστειλε μήνυμα συμπαράστασης και στήριξης. Έτσι αποφάσισα να πάω στο θέατρο. Δεν είμαι παιδί του Πολυτεχνείου, αλλά έζησα το Πολυτεχνείο. Ξέρω τι είναι όλο αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος που πάλεψε για δικαιώματα των ανθρώπων, των φοιτητών, των μαθητών. Έχω φάει πολύ ξύλο σε άγριες εποχές.
Η απολογία του Πέτρου Φιλιππίδη συνεχίστηκε περιγράφοντας το πώς οδηγήθηκε στο Θέατρο Τέχνης.