Η καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων έχει αλλάξει ριζικά λόγω των αυξήσεων, των ανατιμήσεων σε προϊόντα και βασικά αγαθά. Ακολουθούν οι ιστορίες 5 Ελλήνων για το πώς ζουν και αν τα καταφέρνουν στην καθημερινότητά τους.
Η εξομολόγηση ενός 25χρονου για την δύσκολη καθημερινότητα του, με ανώτατο μισθό τα 800 ευρώ:
«Παίρνω μισθό 800 ευρώ το μήνα και αν αποφασίσω να φύγω από τους γονείς μου θα είναι σαν να αγοράζω μιζέρια διαρκείας».«Καιαν παίρνεις τα 800, πάλι καλά να λες» ακούμε πολλές φορές από φίλους και γνωστούς. Πράγματι, αν το σκεφτείς και δεδομένων των συνθηκών, ένας μισθός αυτής της τάξης ακούγεται αρκετά ικανοποιητικός. Ζεις όμως σήμερα με 800 ευρώ το μήνα; Με τέτοιους μισθούς τα φτερά των νέων δεν θα μπορέσουν να ανοίξουν ποτέ. Κι όταν ανοίξουν μπορεί να είναι αργά. Καμία ανεξαρτησία. Αδυναμία ενηλικίωσης.
Οι περισσότεροι θέλουν και σκέφτονται να ζήσουν μόνοι αλλά δεν μπορούν. Το όνειρο τελειώνει πριν αρχίσει. Οι πιθανότητες να μη συμβεί για πολύ καιρό είναι πάρα πολλές. «Με λένε Χαράλαμπο Ανδρέου και η κοπέλα μου που είναι Ελληνίδα. Μου λέει καθημερινά «Να θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δε μπορούν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στις βασικές τους ανάγκες, οπότε εσύ που έχεις ένα Α εισόδημα, είσαι τυχερός!».
Πως όμως είμαι τυχερός; Κάθε μήνα πληρώνω: Ενοίκιο 400 ευρώ, πετρέλαιο 200 ευρώ, 120 ευρώ ρεύμα και νερό, 50 ευρώ τηλέφωνο. Να συνεχίσω; Ξέχασα να σας πω ότι τρώμε στους γονείς μου άρα δεν ψωνίζω τρόφιμα πέρα από λίγα πράγματα και παίρνω μισθό 890 ευρώ. Πείτε μου σας παρακαλώ αν εσείς δεν θα είχατε απελπιστεί; Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω γιατί αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύω ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων που έχουν φτάσει στα όρια της απελπισίας».
«Αρχικά να σας συστηθώ και να σας δώσω μια εικόνα του ατόμου μου. Ονομάζομαι Παναγιώτα Τάσου και έχω σπουδάσει Νομική στην Αγγλία. Ζώντας εκεί για 3 χρόνια είχα στο μυαλό ότι επιστέφοντας στην πατρίδα μου, θα έχω τις ίδιες επαγγελματικές ευκαιρίες. Δυστυχώς όμως, ζούμε στην εποχή των 800 ευρώ όπου υπάρχει η απαίτηση από την νεολαία να τα βγάζει πέρα. Αυτό είναι καιρός να το αντιληφθεί η κυβέρνηση μας, οι γονείς μας και γενικότερα ο κόσμος όλος. Εάν πάμε πίσω στις δικές τους εποχές και τους δώσουμε τα δικά μας δεδομένα.
Τότε ίσως καταλάβουν πως οι πλείστοι νέοι δεν ζουν στο κύκλο βολικότητας τους αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φτάσουν όσα ονειρευτήκαν ή πιο αντικειμενικά, να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς άγχος για το αύριο. Ένας νέος, σπουδάζει και ξοδεύει τον προσωπικό του χρόνο και τα λεφτά του για να αποκτήσει ένα πτυχίο για ένα καλύτερο μέλλον, κάνοντας αυτό που αγαπά και που έχει ονειρευτεί.
Όμως, καθώς τα χρόνια περνούν γρήγορα και δουλεύοντας καθημερινά σε μια δουλειά που δεν είναι η ειδικότητα σου απλά και μόνο από ανάγκη, τότε είναι που βλέπεις τους νέους να χάνουν ολοένα και πιο πολύ το σθένος τους και τον ενθουσιασμό τους καθώς δεν έχουν κανένα κίνητρο το οποίο τους κρατά ζωντανούς.
Βλέπω καθημερινά νέους να παλεύουν για μια θέση εργασίας η οποία είναι σχετική με αυτό που έχουν σπουδάσει και συνεχώς παίρνουν την ίδια απάντηση η οποία έχει καταντήσει να είναι η καραμέλα του αιώνα: «Δεν έχεις την απαραίτητη εμπειρία» πως ένας νέος να αποκτήσει την εμπειρία όταν όλες οι πόρτες είναι κλειστές; Και εάν βρει καμία πόρτα μισάνοιχτη, τότε σου λένε το άλλο το κουφό: «θα σου δίνω 600,00 ευρώ γιατί δεν έχεις εμπειρία και μετά βλέπουμε διότι μέσα από εδώ θα μάθεις πολλά». Ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει; ΚΑΝΕΙΣ!!!
Πιο συγκεκριμένα, εγώ είμαι 25 χρονών και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις δικές μου προσωπικές ανάγκες με τον μισθό των 800 ευρώ και που καθημερινά τρώω στο πατρικό μου σπίτι που δεν πληρώνω ούτε ρεύμα ούτε νερό ούτε ενοίκιο. Είναι ντροπή να ζούμε στον 21ο αιώνα και παιδιά στην ίδια ηλικία με μένα, να μην μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, ανεξάρτητοι ή με το ταίρι τους εξαιτίας των υψηλών ενοικίων τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τον χαμηλό μισθό που λαμβάνουν.
Οι νέοι δεν μπορούν να παντρευτούν και να κάνουν την δική τους οικογένεια στην ηλικία που οι ίδιοι το νιώθουν επειδή οικονομικά δεν μπορούν. Τα μόνα συναισθήματα που μου προκαλούνται πλέον, όταν μιλάμε για την Κύπρο και την επαγγελματική κατάρτιση σε συνδυασμό με τον μισθό, είναι αίσχος και ντροπή. Πως ο νέος των 800 ευρώ μπορεί να ζήσει όταν έχει να πληρώνει την συντήρηση του αυτοκινήτου του, καύσιμα, τις προσωπικές του ανάγκες οι οποίες στην δική μου περίπτωση είναι ένας καθημερινός καφές με φίλους, αισθητικός ή κομμωτήριο, υποχρεώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις, τηλέφωνο, κ.α. Πως μπορεί να ζήσει την οικογένεια του;
Καθημερινά βλέπουμε οικογένειες να διαλύονται και ο λόγος είναι το οικονομικό. Επίσης, βλέπουμε πολλά άτομα να ξενιτεύονται και να αποχωρίζονται τις οικογένειες τους για να μπορούν να έχουν ένα καλύτερο μισθό. Είναι εύκολο να κρίνεις δύσκολο όμως να το ζεις. Στο τέλος, βλέπεις να φέρνουν προσωπικό από το εξωτερικό και μένεις εσύ να κοιτάς αφηρημένα και με απλανές βλέμμα το κενό. Διερωτάσαι τι έκανες λάθος για ακόμα μια φορά. Μην απογοητεύεστε φίλοι μου. Δεν κάνατε κανένα λάθος απλά διεκδικήσατε ότι σας ανήκει και αυτό όπως βλέπεται δεν αρέσει σε κανένα.
Αυτοί θέλουν βουβούς «δούλους». Ο νέος αξίζει πολλά περισσότερα. Έρχεται στην πατρίδα του διψασμένος να δουλέψει και να φέρει νέες καινοτομίες στον τομέα του και εσείς που τα περισσότερα τα βρήκατε έτοιμα, απλά τους κόβετε τα φτερά. Έτσι απλά, επειδή αυτό σας ήρθε στο μυαλό. Δεν θα σας περάσει όμως! Στηρίζεστε στην νεολαία και θα δείτε, θα σας αποδείξουμε το πόσο λάθος είστε. Όπως και να έχουν τα πράγματα, αγαπητοί μου φίλοι σας καταλαβαίνω γιατί ζούμε τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις.
Πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας! Μην δέχεστε να εργάζεστε με το ποσό των 800 ευρώ και να σας πείθουν πως είναι και πολύ ικανοποιητικός μισθός. Μόνο εμείς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το φαινόμενο. Μας έχουν ανάγκη και αν σταματήσουμε να δουλεύουμε για αυτούς τους εξευτελιστικούς μισθούς, τότε μόνο θα ξεκινήσουν να αλλάζουν τα δεδομένα». «Με λένε Χριστίνα Ελευθερίου και έχω σπουδάσει Οικονομικά στη Σκωτία. Εδώ και 3 χρόνια δουλεύω σε μια ιδιωτική εταιρεία με 800 ευρώ μισθό τον μήνα. Είμαι 24 ετών και μένω με τους γονείς μου.
Θέλω να ανεξαρτητοποιηθώ επιτέλους και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το να μείνω μόνη μου. Οι επιλογές μου αυτή τη στιγμή είναι να ψάξω για ενοίκιο ή να μείνω στο παλιό σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου που έχουν πεθάνει. Γενικά δεν είμαι άτομο που έχει πολλές απαιτήσεις από ένα σπίτι, θα μένω εκεί περίπου 5 ώρες την μέρα + ύπνο + σαββατοκύριακα, δεν βγαίνω ιδιαίτερα. Οπότε φτάνουμε στις ερωτήσεις μου… Είναι δυνατόν να μείνεις μόνη νοικιάζοντας με 500 ευρώ; Αξίζει περισσότερο να φτιάξω το παλιό σπίτι;
Εντωμεταξύ πληρώνω 200 ευρώ το μήνα δόση για το αυτοκίνητο και 200 ευρώ βενζίνη. Άντε και κανένας αισθητικός, κανένας καφές και κανένα ρουχαλάκι, άλλα 150 ευρώ. Ποια είναι η γνώμη σας; Θα μπορέσω ποτέ να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου; Δικό μου σπίτι, οικογένεια, ταξίδια… Ποτέ! Σας ευχαριστώ που φροντίσατε να πάψουμε πια οι νέοι να κάνουμε όνειρα. Θάψατε τα όνειρα των νέων μας!!!». «Ονομάζομαι Κατερίνα Εφφέ και τέλειωσα το Ξενοδοχειακό τμήμα της Τεχνικής Σχολής Λάρνακας. Η αλήθεια δεν μου άρεσε να δουλεύω στα ξενοδοχεία και κάνω εντελώς διαφορετικές δουλειές.
Σήμερα είμαι 30 χρονών και μένω με τους γονείς μου γιατί είναι δύσκολο με 850 ευρώ που παίρνω το μήνα να μένω μόνη μου, να μπορώ δηλαδή να πληρώνω και ενοίκιο. Έχω πάρει δάνειο για να αγοράσω αυτοκίνητό και πέρα απο 200 ευρώ τον μήνα βενζίνη, πληρώνω και δόση καθώς και μια επέμβαση που έκανα στο παρελθόν. Επίσης, πληρώνω τηλέφωνο, ασφάλεια υγείας αλλά και κοινωνικές υποχρεώσεις όπως γάμοι, βαφτίσεις και γενέθλια. Να φανταστείτε προσπαθώ εδώ και 4 χρόνια να φτιάξω το δωμάτιο μου. Θέλω να αγοράσω καινούργια έπιπλα αλλά δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα.
Δεν ζεις με 850 ευρώ τον μήνα. Με ρωτάνε οι γονείς μου: «πότε θα παντρευτείς;» και τους απαντώ «Πως να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, για να στερούνται και τα παιδιά μου; Πως θα τα μεγαλώσω; Πως θα χτίσω σπίτι με 850 ευρώ όταν τώρα που είμαι μόνη και μένω μαζί σας δεν τα καταφέρνω;» Εσείς που κάθε μήνα έχετε μισθό 4000-5000 ευρώ και όταν σας κόψουν 5 ευρώ βγαίνετε να το πείτε στα κανάλια, ελάτε και ρωτήστε εμάς των 850 ευρώ αν ζούμε που πριν λίγους μήνες μας είπατε ότι είναι υψηλός ο κατώτατος μισθός των 800 ευρώ.
Επίσης, ξέχασα να σας πω ότι τον 13ο μισθό μας τον έκοψαν γιατί λένε υπάρχει κρίση…». «Γεια σας! Είμαι η Μαρία Χρίστου, είμαι 21 ετών και παίρνω μισθό περίπου 750 ευρώ το μήνα. Είναι ένας πολύ χαμηλός μισθός που δεν φτάνουν ούτε τα άτομα της δικής μου ηλικίας. Έχουμε τόσα έξοδα … Εγώ προσωπικά μένω στο πατρικό μου και αυτό με βοηθάει πολύ αφού δεν πληρώνω ενοίκιο.
Πληρώνω όμως τις βενζίνες μου που τρέχω όλη μέρα πάνω κάτω. Πάω δουλειά, πάω στα μαθήματα μου αλλά και σε διάφορες άλλες υποχρεώσεις. Το δικό μου παράπονο είναι ότι δουλεύω παρά πολλές ώρες και παίρνω ένα ποσό το οποίο μέχρι τα μέσα του μήνα, έχει εξαφανιστεί . Πολλές φορές δεν μπορώ να πάω ούτε για καφέ με τις φίλες μου και αναγκάζομαι να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο…».
Αυτές ήταν οι ιστορίες νέων ανθρώπων που αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.