Η Εύχαρις θα γιόρταζε τα 10ατα γενέθλιά της στις 17 Απριλίου. Δεν πρόλαβε, όμως, γιατί «έφυγε» από γρίπη πριν από 4 χρόνια, τον Φλεβάρη του 2019.
Κανείς δεν ξέχασε την 6χρονης Εύχαρις, που προχθές θα γιόρταζε τα 10ατα γενέθλια της αν δεν είχε πετάξει για την γειτονιά των αγγέλων. Το φωτεινό πλάσμα που σκόρπιζε γέλιο και χαρά στο πέρασμά του έχασε τη ζωή του πριν τέσσερα χρόνια, αλλά η μαμά της, Βάσω Χατζηανέστη Σάββα, πάντα τη μνημονεύει και αναφέρεται στην μονάκριβή της με τρυφερές αναρτήσεις.
#giatinEfharis
Όμορφα πράγματα έρχονται στην οικογένεια μας.
Πράγματα που μας κάνουν να είμαστε περήφανοι και να χαμογελάμε!!
Και άλλα πολλά σπουδαία θα συμβούν, είμαι σίγουρη… γιατί η οικογένεια μας είναι αγγελικά καθοδηγούμενη και προστατεύεται από έναν Άγγελο εκεί ψηλά.
Το δικό μας άγγελο που σαν σήμερα πριν 10 χρόνια ακριβώς ήρθε, στην δική μας οικογένεια, για να μας ολοκληρώσει και να μας πλημμυρίσει με το “τσουνάμι” της ύπαρξης της….
Αναχώρησε νωρίς, αλλά δεν χάθηκε…κάπως, με κάποιο τρόπο, είναι πάντα εδώ τριγύρω…για όλους μας!!!!
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ
Χρόνια Αγγελικά μωρό μου
😇❤️1️⃣0️⃣🔝🦋
Εύχαρις μου Σ’ αγαπώπο…..
………και μου λείπεις……..
#giatinEfharis
4 χρόνια πριν
Εμείς εδώ έξω, σε αυτό τον “ψυχρό” διάδρομο και εσύ πίσω από αυτή την αβάσταχτα βαριά πόρτα να δίνεις τον δικό σου αγώνα… Μπήκες αλλά δεν βγήκες ποτέ από εδώ….
Σήμερα ήρθα και πάλι για σένα Εύχαρις μου! Δώσαμε τις αγαπημένες σου σοκολάτες και νιώσαμε ξανά την παρουσία σου στο χώρο!!
για ακόμα μία φορά με περίμενε μια μεγάλη αγκαλιά από όλη την οικογένεια της ΜΕΘ ΠΑΙΔΩΝ ΠΑΓΝΗ
Πολλές οι αναμνήσεις που ξεπήδησαν και η μικρή μου Εύχαρις θα είναι πάντα στις σκέψεις όλων που ήταν εκεί και πόνεσαν μαζί μας όταν η καρδούλα της σταμάτησε για πάντα.
Και φεύγοντας από εκεί, μια απρόσμενα ευχάριστη συνάντηση με ένα άτομο που δεν περίμενα να συναντήσω, αλλά η σύντομη κουβέντα μας για την Εύχαρις, με έκανε να νιώσω αγαλλίαση και να αποτινάξω από πάνω μου κάποιες από τις ενοχικές μου σκέψεις. Το παιδάκι μου την έστειλε στο δρόμο μου…
Δίνω υπόσχεση και θα ξαναβρεθούμε σύντομα…
Τα μάθια μου εστεγνώσανε
και μπλιό δε βγάνουν δάκρυ
σαν τον χαμένο κάθομαι
στο σπίτι σε μιαν άκρη
Ιντά ’ναι ο χτύπος τούτοσές
που αλλουνού δε μοιάζει
κι ο πόνος τα κατάβαθα του
μέσα μου σπαράζει
Πώς να το πιάσω το χαρτί
δε φέγγω από το κλάμα
θέλω να γράψω θάλασσες
μα δε μου βγαίνει πράμα
Βουβά πνιχτά μοιρολογώ
τη σκέψη ανεγυρίζω
και στο γραφτό μου ότι θα βρω
ελπίζω
Σπλάχνο του σπλάχνου μου εσύ
επέταξες μακριά μου
κι ο πόνος κάνει κατοχή
εις τα σωθέματά μου
Πως τον εζωγραφίζουνε
οι λέξεις δε κατέχω
γιατί μυαλό δε μου ‘μεινε
και δάκρυ μπλιό δεν έχω
Πώς να το πω κι αντιληπτό
να γίνει απ’ το καθένα
που ο μισεμός σου μ’ έσφαξε
κι επήρε αλάργο εσένα
Εσένα, πλάσμα μου γλυκό
αγγελοκάμωτό μου
που πεταρίζεις στσ’ ουρανούς
γλυκό ζαχαρωτό μου
«Ζαχαρωτό» της σ’ έλεγε
η δόλια η αδερφή σου
κι εσύ επέταξες ψηλά
μα καίει η θύμησή σου
Ώφου καλέ μου άγγελε
που βιάστηκες στα ύψη
φτερό να παίξεις στσ’ ουρανούς
κι ο πόνος να με πνίξει
Στ’ απέραντα του ουρανού
σε Παραδείσου μέρη
τη νύχτα στην αστροφεγγιά
το φως σου φως θα φέρει
Έν’ αστεράκι καθ’ αργά
θα βγαίνω να γυρεύω
και με την αστερόσκονη
το πόνο μου θ’ αρνεύω
Καλό ταξίδι σου στο φως
κι αγγελολουλουδένιο
στεφάνι από λεμονανθούς
ασημοσιντεφένιο
με νοερούς τση αγάπης μου κλώνους
σφιχτοπλεγμένο
και με ζαφειρομπάλασα
σου το ‘χω στολισμένο
Με τη φωτογραφία σου
πάνω στο μαξελάρι
απόψε κάνω προσευχή
ο ύπνος να με πάρει
Θέλω στον ύπνο μου να `ρθείς
μα να μη με ξυπνήσεις
κι όλη τη νύχτα στ’ όνειρο
μόνο να μη μ’ αφήσεις
Εγώ θα σ’ έχω συντροφιά
στα βάθη τση καρδιάς μου
να σε φιλώ ζωγραφιστή
μέσ’ απ’ τα βλέφαρά μου
………………………………….
Μια στάση κάνω ως εδώ
να πέψω τη γραφή μου
για να προκάμει να σε βρει
Αγγελοκάμωτή μου…