H χώρα μας διαθέτει πληθώρα τόπων που αξίζουν την επίσκεψη σας τόσο για την φυσική ομορφιά τους αλλά και για δημιουργήματα ανθρώπων η ακόμα και συνδυασμό. Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε καμία περιοχή σίγουρα η Μάνη είναι μια από αυτές τις περιοχές που θα σας μαγέψουν με το τοπίο και την φυσική ομορφιά ενώ μπορείτε να επισκεφθείτε και υπέροχα μέρη τα οποία δεν έχουν επισκεφθεί πολύς κόσμος και παραμένουν “κρυμμένα” και άγνωστα.
Αγήτρια: Το άγνωστο εκκλησάκι της Μάνης που «κρύβεται» μεταξύ γκρεμού και θάλασσας
Η Μάνη είναι μια περιοχή ιδιόμορφη και γεωγραφικά και κοινωνικά ενώ κατοικείται ήδη από την Παλαιολιθική Εποχή και έχει περάσει από ποικίλες ιστορικές φάσεις, πριν φτάσει στη σημερινή, γνώριμη διαίρεσή της μεταξύ Μεσσηνίας και Λακωνίας. Γεγονός που, συνδυαστικά με το άγριο και επί αιώνες απρόσιτο τοπίο της το οποίο προσφέρει και βουνό και θάλασσά έχει οδηγήσει στην ύπαρξη πολλών ξεχωριστών γωνιών, οι οποίες παραμένουν άγνωστες σε όσους δεν την έχουν εξερευνήσει σε βάθος, πέρα δηλαδή από τους πιο γνωστούς, παράλιους προορισμούς.
Αν λοιπόν φτάσεις στην περιοχή της Μάνης, μην το σκεφτείς και πολύ! Ένα μέρος που αξίζει σίγουρα την επίσκεψή σου ενώ μπορείς να το συνδυάσεις και με πεζοπορία είναι και η Αγήτρια, όπως θα ακούσετε τους Μανιάτες να την αποκαλούν. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία την Οδηγήτρια, το οποίο έχει χτιστεί στο μεταίχμιο γκρεμού και θάλασσας, σε ένα πραγματικά εντυπωσιακό τοπίο, στη λακωνική Μάνη.
Αγήτρια: Το άγνωστο εκκλησάκι της Μάνης με μαγευτικό ηλιοβασίλεμα
Το ξωκλήσι βρίσκεται σε τέτοια θέση, ώστε παραμένει σχεδόν αθέατο ακόμα και από όσους επισκέπτες μπορεί να περνούν από εδώ –ειδικά τα καλοκαίρια, όταν έρχεται περισσότερος κόσμος στον κοντινό Μέζαπο και στην ευρύτερη περιοχή. Πρέπει να ξέρεις λοιπόν γι’ αυτό, προκειμένου να το προσεγγίσεις. Όσοι το έκαναν, πάντως, μιλούν για μια αλησμόνητη εμπειρία, ειδικά αν συνδυαστεί με το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που απολαμβάνει η τοποθεσία του.
Ένα βυζαντινό εκκλησάκι «κρυμμένο» μεταξύ γκρεμού και θάλασσας
Όπως είπαμε, μπορεί οι σύγχρονοι Μανιάτες να την αποκαλούν «Αγήτρια», ωστόσο η εκκλησία είναι της Παναγίας της Οδηγήτριας –απηχώντας τη Μονή Οδηγών της Κωνσταντινούπολης και μια περίφημη εικόνα με τη Θεοτόκο όρθια, βρεφοκρατούσα και ελαφρώς στραμμένη αριστερά, την οποία η ορθόδοξη παράδοση αποδίδει στον ευαγγελιστή Λουκά. Μια παρόμοια εικόνα, φυσικά, κοσμεί και το ξωκλήσι, στο εσωτερικό του.
Το ξωκλήσι αυτό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 66 μέτρων, σε μια ορθοπλαγιά πολύ κοφτή, στους παράκτιους γκρεμούς του κόλπου Μεζαλίμονα –ο ακριβώς επόμενος από τον κάπως πιο γνωστό κόλπο Τηγάνι, όπου κολυμπούν αρκετοί κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Μπροστά, λοιπόν, ατενίζει τα νερά του Μεζαλίμονα, ο οποίος ανήκει βέβαια στον πολύ εκτενέστερο Μεσσηνιακό Κόλπο
Η θέση οικοδόμησης του ναού, όπως είπαμε, είναι πολύ ξεχωριστή, κάνοντάς τον να παραμένει σχεδόν ολότελα αθέατος από τη μεριά της στεριάς: είναι ορατός μόνο σε όσους έρχονται από τη θάλασσα ή σε όσους ατενίζουν από ανατολικά, στεκόμενοι στη χερσόνησο Τηγάνι. Ο νότιος τοίχος του, μάλιστα, είναι χτισμένος δίπλα σε ένα σπήλαιο, ενώ προχωρώντας λίγο πιο κάτω θα διακρίνετε και κάποια κελιά να έχουν διαμορφωθεί στα βράχια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κάποτε από μοναχούς. Το όλο τοπίο είναι βραχώδες, με μόνη βλάστηση σκίνους και φλόμους, που περιτριγυρίζουν το εκκλησάκι.
Φτάνοντας στην Αγήτρια θα δείτε κλειστή τη σιδερένια πόρτα της, αλλά δεν έχει παρά ένα σχοινάκι που χρειάζεται να λύσετε, προκειμένου να μπείτε –μεριμνήσετε μόνο να το ξαναδέσετε, εάν είστε ο τελευταίος ή ο μοναδικός επισκέπτης, τη στιγμή που θα βρεθείτε εκεί. Ως προς τον αρχιτεκτονικό τύπο το ξωκλήσι είναι σταυροειδής με τρούλο και θεωρείται μεσαιωνικό κτίσμα, αναγόμενο στη βυζαντινή εποχή. Αυτό, ασφαλώς, το τοποθετεί μετά τον 9ο αιώνα –καθώς ήταν τότε που οι Μανιάτες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό– και πριν την κυριαρχία των Φράγκων στην περιοχή. Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για ναό οικοδομημένο γύρω στο 1200.
Το εσωτερικό, αν και μικρό, κρίνεται ιδιαίτερα εντυπωσιακό, με τον νάρθηκα, μάλιστα, να διαθέτει και ορισμένες πολύ παλιές τοιχογραφίες (Δέηση, Δευτέρα Παρουσία, συν τη Βλαχερνίτισσα στον χώρο του ιερού). Δυστυχώς οι περισσότερες είναι ξεθωριασμένες, πια, εξακολουθούν πάντως και μαρτυρούν την υψηλή τους τέχνη. Υπάρχουν βέβαια και νεότερα έργα, φιλοτεχνημένα το 1808, ενώ αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε με το βλέμμα σας μια πολύ ιδιαίτερη απεικόνιση της δεύτερης (από τις οκτώ) τιμωρίες της Κόλασης, τιτλοφορούμενη «Ο Σκώληξ ο Ακοίμητος και ο Βρυγμός των Οδόντων». Πέρα από τον αγιογραφικό διάκοσμο, όμως, θα δείτε και θαυμάσια μαρμάρινα ανάγλυφα, περίτεχνους κίονες με ωραία κόσμηση, καθώς και μοτίβα πτηνών σκαλισμένα στο πάτωμα.
Πέρα από τον ίδιο τον ναό, πάντως, είναι και το τοπίο που μαγεύει όσους φτάνουν εδώ. Από τη μία τα θεόρατα βράχια, δηλαδή, από την άλλη τα γαλάζια νερά του Μεσσηνιακού Κόλπου, δημιουργούν μια εκπληκτική αντίθεση καθώς τα μεν «σβήνουν» στα δε –κι εσείς θα αισθανθείτε ότι βρίσκεστε στη μέση της. Η θέα του προαυλίου χώρου απέναντι (προς το Τηγάνι) είναι κι αυτή υπέροχη, ενώ αν έρθετε απόγευμα και μείνετε ως τη δύση του ηλίου θα απολαύσετε κι ένα αξέχαστο ηλιοβασίλεμα, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή. Την ανεπανάληπτη εμπειρία στεφανώνει το βουητό της θάλασσας, το οποίο μπορείς να ακούσεις ευρισκόμενος στο εσωτερικό της Αγήτριας. Συνδυασμός που δημιουργεί ένα υποβλητικό, σχεδόν υπερβατικό σκηνικό.
Πρόκειται για ένα μαγευτικό τοπίο ενώ και το ξωκλήσι αξίζει κάθε βλέμμα σας. Εάν τυχόν βρεθείτε στην περιοχή είναι σίγουρα μια πρόταση που θα πρέπει να δοκιμάσετε και να επισκεφθείτε και το αποτέλεσμα και η αίσθηση όταν βρεθείτε στο μέρος θα σας ανταμείψει.
