Κάποτε πήγε να συναντήσει τον Γέροντα Άγιο Πορφύριο, μια κυρία που ο σύζυγός της είχε αφήσει αυτόν τον κόσμο και η ίδια αντιμετώπιζε έντονο πόνο. Όταν μπήκε στο κελί του Γέροντα, εκείνος της είπε: “Μη φεύγεις από το κελί. Κάτσε εκεί, μπροστά στην Παναγία.”
Η γυναίκα κοιτούσε τον Γέροντα και περίμενε να ακούσει τις συνηθισμένες λέξεις παρηγοριάς που συνήθως λέμε μεταξύ μας, όταν προσπαθούμε να συνομιλήσουμε με κάποιον σε δύσκολες στιγμές. Παρόλα αυτά ο Άγιος της είπε:
«Καλή μου, άσε τον άντρα σου.
Ο σύζυγός σου ανέβηκε στον ουρανό κεκαθαρμένος, έχοντας λάβει τα μυστήρια της εκκλησίας.
Ήταν ελεήμων», πράγμα που δεν το ‘ξερε η σύζυγος.
«Θέλω τώρα εσύ να μπεις σε έναν αγώνα.
Πρέπει πάση θυσία να σώσεις τους γονείς σου.
Οι γονείς σου βασανίζονται.
Κι όταν έρθει η ώρα η καλή να πας στον ουρανό, θα έχεις μία αιώνια στενοχώρια».
Έμεινε.
«Μα οι γονείς μου έχουν πεθάνει χρόνια», αποκρίθηκε η γυναίκα.
«Ε τι σημασία έχει;
Οι άνθρωποι αναζητούν τις προσευχές σου για να τους λυτρώσεις.
Εσύ θα την αναλάβεις αυτή την ευθύνη, εις αιωνία μνήμη του συζύγου σου».
Και όντως, της υπέδειξε, έδειξε το δρόμο.
Βέβαια, άρχισε να πηγαίνει πιο τακτικά στο γέροντα και μαθήτευσε κοντά του, ώσπου της είπε ότι «δόξα σοι ο Θεός», ότι στα τρία χρόνια δροσίστηκαν οι ψυχές τους.
Άλλη περίπτωση.
Επήγα μία κυρία επάνω για να συζητήσει το θέμα, μία δυσκολία που είχε.
Δεν εξομολογούταν η κυρία· αυτό δεν το ήξερα εγώ.
Και όταν μπήκε μέσα στο κελί, της λέει «Εξομολογείσαι;» Λέει «έχω χρόνια γέροντα να εξομολογηθώ. Έχω εξομολογηθεί 2 -3 φορές, δεν θυμάμαι».
«Άκουσε να σου πω παιδί μου. Κακώς.
Θα καθίσεις εδώ να μιλήσουμε.
Έχεις όντως κάνει, τρεις εξομολογήσεις στη ζωή σου, την αλήθεια είπες, αλλά οι δύο είναι άκυρες.
Δεν έχεις σβήσει τίποτε.
Και μέσα σ’ αυτές έχεις σοβαρές αμαρτίες».
Και της υπέδειξε ότι δύο ήταν άκυρες, γιατί είχε παρασυρθεί από άλλες φίλες της και είχαν πάει σε μη αναγνωρισμένους κληρικούς που δεν είχαν αποστολική διαδοχή· της το αποκάλυψε ο γέροντας.
Πόσο πρέπει να προσέξουμε, αδελφοί μου, να μην ξεστρατίζουμε.
Να είμαστε μέσα στη στράτα της εκκλησίας, αδελφοί μου.
Και μέσα στους ιερείς τους γνωστούς μας, τους δικούς μας.
Εκεί θα γονατίζουμε.
Γι’ αυτό χρειάζεται να υπάρχει μόνιμος πνευματικός, ο οποίος είναι σαν το καλό γιατρό που σου ελέγχει τις ασθένειες της ψυχής.
Επέμενε ο γέροντας στη μετάνοια και για έναν μεγάλο και τρανό λόγο.
Γιατί πίστευε ότι η ίασις της ψυχής από τις αμαρτίες μας, θεραπεύει τις ασθένειες μας, θεραπεύεται το σώμα μας.
Εδώ έχουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία της κυρίας Αθηνάς Σιδέρη, πνευματικού τέκνου του Αγίου Πορφυρίου, σε μια ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. Η ημερίδα είχε τίτλο “Το μεγαλείο της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου” και διοργανώθηκε από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου – Πολιούχου Θεσσαλονίκης, με τη συμμετοχή αποφοίτων της Θεολογικής Σχολής και άλλων σχολών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου.